Po przeczytaniu tej książki zoriętowałam się, jak bardzo nie doceniam tego co widzę, że jestem zdolna zobaczyć uśmiech moich rodziców, zieloną trawę i barwnego motyla...
Jeszcze ciężej jest Loni ponieważ wie co utraciła, wie jak piękne jest życie gdy się a nie patrzy.
Książkę czytałam w nocy gdy skończyłam czytać zgasiłam lampkę, wystraszyłam się, że moje oczy zalane łzami też kiedyś stracę.
Cudna.