- Emma pragnie przedstawić swego szwagra sąsiadom – powiedziała pani Weston kojącym głosem. - Ma nadzieję, że pewnego dnia, co do tego nie ma wątpliwości, znajdzie szczęście w miłości, tak jak i ona.
- Czyżby, pani Weston? - Skwapliwość, z jaką pan Knightley to z siebie wyrzucił, była tak oczywista dla pani Weston, że aż odwróciła głowę. - Czyż nie oświadczyłem nie dalej niż pięć lat temu, że chciałbym zobaczyć Emmę zakochaną? Czy pani sądzi, że jest zakochana, pani Weston? Proszę powiedzieć otwarcie, błagam panią!
Pani Weston, przez chwilę bardzo zaabsorbowana swą torebką i poszukiwaniem na stole okularów, w końcu zdecydowała się na odpowiedź:
- Och, ależ tak, panie Knightley. Emma jest bardzo zakochana!
To rzekłszy, pani Weston zaczęła się usprawiedliwiać, że musi już wracać do domu: gości w Randalls dwóch młodych mężczyzn, a gdy wychodziła, chłopiec od rzeźnika jeszcze nie przyszedł. Odprowadziwszy ją do drzwi, pan Knightley wrócił na swoje krzesło i przez długi czas siedział zupełnie nieruchomo*.



---
* Emma Tennant, „Zakochana Emma”, tłum. Małgorzata Tkaczyk, wyd. Prószyński i Sk-a, 1998, str. 32.