„W ciemności nie widać pojedynczych drzew, ale czuje się potężny magnetyzm lasu. Czuje się, jak ten olbrzym wstrzymuje swój ciężki oddech, jak ten oddech gęstnieje, zawiesza się coraz wyżej, by po chwili opaść szerokim poszumem gdzieś w głębi.” [s.18]

„Szczęście to zjawisko monumentalne i musi zniknąć w przypadku dłuższego życia, albo przeobrazić się w coś innego: w nudę albo w „dolę, czy „los”.” [s.37]

„Młodość jest jak wyrok, od którego można odwołać się dopiero po latach.” [s.70]

„Ratują mnie chwile wieczności. To są krople wzmacniające, życiodajny eliksir.(…) To są te chwile, gdy jestem poza czasem, siedzę, stoję, trwam, a może płynę albo spadam, patrząc i nie widząc, jestem ponad, ale obok i poza… Cudowne uczucie. Absolutne odprężenie.” [s.107]

„Pospolitość. To jest w istocie pustynia serca. To jest w istocie prawdziwa samotność. Bez cienia wzniosłości. Najgorsza z możliwych, bo tracisz nawet siebie samą.” [s.145]

„Pisanie jest wynikiem łaski, sam warsztat nie wystarczy, to oczywiste.” [s.146]

„Śmierć. A może przechodzimy przez nią, jak księżyc przez chmury? Chwila ciemności i grozy – po czym światło powraca i czujemy ulgę, wszystko jest jak przedtem, tak samo jak było.” [s.165]

„Niekiedy mam wrażenie, że jestem tu tylko po to, by przeżywać te swoje marne męki, a potem je opisywać najpiękniej jak się da.” [s.256]

[A. Janko, ”Dziewczyna z zapałkami”, Nowy Świat, Warszawa 2007]