Kto żyje samotnie, a jednak od czasu do czasu chciałby mieć jakiekolwiek towarzystwo, kto z uwagi na zmienność pory dnia, pogody, stosunków w pracy zawodowej i tym podobnych spraw, chciałby - nie mając nawet dalszych pretensji - znaleźć sobie dowolne jakieś ramię, na którym mógłby się wesprzeć - ten nie poradzi sobie na dłuższą metę bez okna wychodzącego na ulicę. Jeśli zaś jest w takim stanie, że niczego już nie pragnie, tylko jak człowiek bardzo zmęczony, błądząc spojrzeniem pomiędzy publicznością i niebem, podejdzie do parapetu okna, chociaż nie ma zamiaru wyjrzeć na zewnątrz, i lekko cofnie głowę - tam, w dole, konie mimo wszystko porwą go z sobą między towarzyszące im wozy i gwar, a tym samym przeniosą go wreszcie do ludzkiej społeczności*.


---
* Franz Kafka, "Okno na ulicę", w: tegoż, "Nowele i miniatury", tłum. Alfred Kowalkowski, wyd. PIW, 1961, s. 326.