Grisham jest mistrzem wciągania czytelnika w książkę od pierwszej strony. W tym przypadku uzyskuje to dzięki bogatemu starszemu panu, który, znudzony życiem, postanawia rzucić się z okna. Problem polega jednakże na tym, że zostawia szóstkę dzieci chcących podzielić się jego majątkiem, szacowanym na 11 miliardów dolarów. Zaczyna się zabawa...

To druga książka, w której Grisham pokazuje Brazylię jako kraj, w którym niezmiernie łatwo zniknąć. Na poszukiwanie zaginionej kobiety, niezwykle ważnej dla rozwoju wydarzeń, rusza prawnik, który ma dość kariery sądowej. Rozdarty pomiędzy swoją misją a dręczącymi go demonami, przemierza dzielnie rozległe połacie Mato Grosso. I to jest jedyny fragment, w którym książka nieco się dłuży. Poza tym jest świetna, szczególnie w miejscach, w których Grisham ukazuje losy dorosłych dzieci denata. Walki na sali sądowej jest tu niewiele, sporo jest natomiast zmagań poza nią. Dzieci miliardera są opisane w taki sposób, że nie sposób je polubić, za to można dzięki nim mieć sporo zabawy.

Początkowo istnieje całkiem wyraźna linia podziału między kowbojów a czarne charaktery. Jednak i tu Grisham nas zaskakuje, częściowo wybielając czernie, rozkładając winę po równo na dzieci i rodziców.

Jest jeszcze jeden element, który w książce wydaje mi się nieco sztuczny: człowiek, który już wielokrotnie trafiał do ośrodków odwykowych i wciąż jest nałogowcem, jak pokazuje to epizod w pokoju hotelowym w Corumbie, doznaje objawienia na skutek krótkiego spotkania z misjonarką. Nawet za wiele ze sobą nie rozmawiają. Cóż, być może to długość książki i dbałość o tempo opowieści "wymusiła" to uproszczenie.

Po przeczytaniu tej książki byłem pewien jednego: chcę kiedyś pojechać do Brazylii i zobaczyć piękno tamtejszej dżungli. Trzeba się śpieszyć, bo jeśli Grisham ma rację, niedługo nie będzie czego zwiedzać. Kto ma ochotę się wybrać do Pantanalu?