W latach 60. XX wieku, na dużej stacji kolejowej w miasteczku R., rozgrywała się następująca scena. Ubrany w zieloną, wojskową marynarkę, z rogatywką na głowie, pan A. stawał na baczność na środku poczekalni, salutował i głośno krzyczał:"Kochana Polska!". W miasteczku wszyscy go znali i wiedzieli, że pochodził z Kołomyi.

Książka Stanisława Srokowskiego koresponduje z tą sceną. Rogatą duszę miał główny bohater Mitia, ale podobną miała także jego żona Kasia. Narody polskich Kresów przez ponad 600 lat mieszkały razem i wspólnie tworzyły wspaniałą kulturę sensu largo. Fabuła książki nawiązuje do faktów historycznych, autor przypomina Polakom znane i wielkie kresowe nazwiska. Fakty są niepodważalne, ale "motor dziejów" niejasny i zagadkowy. Dlaczego na progu XX wieku doszło w relacjach międzyludzkich do tak dramatycznych wydarzeń? Dlaczego wymyślono tak nieludzkie ideologie, których miłość nie mogła pokonać? Mitia nie rozumiał tego, i długo opierał się złu. Miał na swoim koncie szlachetne i bohaterskie czyny, ale z totalnym złem nie mógł sobie poradzić i wraz z synem, którego kochał ponad życie, poniósł niezawinioną karę.

Opisując losy rodziny z Pokucia, autor informuje czytelnika o polskiej tolerancji, a zarazem rozprawia się z negatywnym stereotypem Ukraińca. Ludność polskich Kresów zachowała bagaż dramatycznej pamięci. W PRL rzucono na tamte wydarzenia "zasłonę niepamięci", ale prawda pozostała w kresowych domach, a książka Stanisława Srokowskiego jest tego najlepszym dowodem. Wydaje się, że autor jest jednym z nielicznych, którzy w formie beletrystycznej przełamują zmowę milczenia o okrutnych zbrodniach nacjonalistów ukraińskich. Za Józefem Mackiewiczem należy zaakceptować tezę, że tylko prawda jest ciekawa i tylko ona może wyzwolić od zakłamania i pchnąć narody do pozytywnego i demokratycznego rozwoju.

Książka napisana jest łatwym i zrozumiałym językiem, a słowa ukraińskie w tekście są dla Polaków zrozumiałe. Powinna być przetłumaczona na inne języki i czytana przez czytelników z innych krajów.