Piękna opowieść o życiu, o cierpieniu, o nieumiejętności pogodzenia się z rzeczywistością w imię miłości i o powolnym dojrzewaniu do tego pogodzenia się.
Allende to jedna z moich ulubionych pisarek, dawno do niej nie sięgałam, a "Paulę" przeczytałam delektując się każdą stroną.
Córka zapada w śpiączkę, a matka zapisuje wspomnienia, a także codzienne wydarzenia, by córka po przebudzeniu nie czuła się zagubiona, pozbawiona korzeni i pamięci. Początkowo matka nie dopuszcza do siebie myśli, że Paula się nie obudzi, nie traci nadziei, do czasu... Powoli zaczyna się godzić i żegnać z córką, pozwala jej odejść w spokoju, miłości i smutku. Tak to już jest, że największym przejawem miłości jest pozwolić drugiej osobie odejść...