Dzieło Tytusa Liwiusza — najwybitniejszego historyka rzymskiego okresu augustowskiego — przedstawia dzieje od legendarnych początków Rzymu (tj. od wędrówek Antenora i Eneasza po zburzeniu Troi) do śmierci Druzusa, pasierba Augusta, w 9 r. p.n.e. Jego historia pełna jest podziwu dla przeszłości własnego narodu. Idealizacja przeszłości i pokazywanie budujących przykładów życia jednostek miały służyć wychowaniu społeczeństwa współczesnego autorowi. Liwiusz chciał stworzyć przede wszystkim dzieło sztuki — w swoim stylu łączył umiejętnie elementy poezji i retoryki.

[Ossolineum, 2004]