Tą książkę można określić jako wyjątkowo poważną książkę o niepoważnym człowieku. Choć oczywiście nie jest ona tak do końca poważna. Jest zabawna, choć nie wszystko o czym w niej czytamy jest poważne, ba są tam rzeczy które ciężko uważać za zabawne. Nawet przy dużej ilości dobrej woli. Jednak autor i jego bohater sprawiają, że nawet pogrzeb psa nabiera pewnego komicznego charakteru. Myślę że to jest siła tej książki - sprawianie że poważne sprawy stają się niepoważne, co nieustannie na kartach tej książki czyni główny bohater, czasem wbrew temu co sądzą jego przyjaciele i rodzina pragnący, by chociaż raz potraktował coś poważnie. Nie dane im jednak było się tego doczekać bo nasz bohater, jak na prawego człowieka przystało - idzie własną ścieżką. Inną niż wszyscy w około.

To do czego dążą inni (wysokie stanowisko w pracy) jest tym, czego nasz bohater chciałby za wszelką cenę uniknąć, bo nie chce być za nic odpowiedzialny. Jednak nie można mu zarzucić braku uroku osobistego, dzięki czemu nawet najdziksze jego numery uchodzą mu niemalże na sucho. Pozostałe postacie nakreślone zostały przez niego, są więc przerysowane a ich cechy zostały tak podkreślone, że niektórzy wydają się wręcz groteskowi: brutalny Rourke, wiecznie pijany Quigley, egocentryczny ojciec bohatera, strzelający do wszystkiego co sie rusza Angelo, zakochany staruszek Purty... można by tak przez wieczność.

Można by założyć, że wyglądają oni tak, bo nasz bohater ich tak widzi. Podkreślając do bólu ich negatywne cechy, udowadnia czytelnikowi, że kadra nauczycielska (a także niektórzy studenci) na jego uczelni jest najbardziej pokręconą ekipą pod słońcem, i nie tylko Hank jest tutaj dziwakiem.

Podsumowując - książkę tę czyta się dosłownie i przenośni jednym tchem, mimo iż do cienkich się nie zalicza. Miła książka, do której warto czasem wrócić... choćby po to żeby się znowu pośmiać.