Jean Amery (1912-1978) urodził się w rodzinie żydowskiej w Austrii (choć wychowany został w duchu katolickim). W Wiedniu uczęszczał do gimnazjum księgarskiego. W 1938 roku po anszlusie w Austrii wyjechał do Belgii. Za działalność w tamtejszym ruchu oporu został aresztowany i wysłany do Oświęcimia, a stamtąd do Buchenwaldu i Bergen-Belsen, gdzie pozostawał do wyzwolenia. Po II wojnie światowej osiadł we Francji i zmienił pierwotne nazwisko (Hans) Mayer na (Jean) Amery, stanowiące anagram poprzedniego. Przez wiele lat w proteście nie pisał po niemiecku. Jednak w 1978 roku odebrał sobie życie w Salzburskim hotelu.

Zawarte w tym tomie słynne dwa eseje z późnego okresu twórczości Amery`ego ściśle wiążą się z jego życiorysem. Pierwszy z nich, "O starzeniu się", opublikowano w 1968 roku, drugi, traktujący właśnie o samobójstwie, "Podnieść na siebie rękę", ukazał się w roku 1976. W obu przejmujących, niezmiernie osobistych rozważaniach o zbliżaniu się do kresu życia autor stara się przywrócić godność decydującym sie na jego zakończenie. W odpowiedzi na odwieczne pytanie "czy życie warte jest życia" przeprowadza dyskurs pełen namiętności, a zarazem dyskrecji i poszanowania cudzej wolności. Oba eseje należą do współczesnego kanonu rozważań o sprawach ostatecznych.

[Czytelnik, Warszawa 2007]