Miejsce akcji: norweskie miasteczko, rok 1962.
Osoby dramatu, ledwie kilka:

"Teraz budzi się reszta świata. Piwko otwiera pierwszą tego dnia butelkę z piwem. Beczka wkłada kredę i pięć drugich śniadań do torby, Karton zakleja list miłosny do woźnej, a Jojo robi trzy i pół pompki. Dama z mrówkami już wyszła, bo potrzebuje dwa razy więcej czasu bez względu na to, dokąd idzie. Jacobsen junior wkłada długopisy na swoje miejsce w fartuchu, Grubas wyrywa dwa włosy z lewej dziurki w nosie, Ruby ostrożnie zdejmuje siateczkę z głowy, a dziadek zjada resztę czekolady z królową i znów zasypia".

No i Herman, czyli tytułowy bohater + jego rodzice. O wiele ciekawszy od fabuły, będącej opowieścią o wrażliwym chłopcu, który boryka się z bardzo różnymi emocjami, chorobą, samotnością i ostracyzmem, czyli problemami całkiem dorosłymi, wydaje mi się sposób relacjonowania tej historii. Opowiadana z punktu widzenia dziecka, jest bardzo trafnym odtworzeniem jego emocji, zachowań, sposobu widzenia świata. Ma w sobie mnóstwo wdzięku. Historia prosta, nostalgiczna, bardzo często nawet smutna, ale z jakimś uśmiechem przez łzy, gdy widzimy postać tatusia czy słuchamy rozmów na bardzo poważne tematy Hermana z dziadkiem. Zatrzymanie wdzięku dzieciństwa. (Takie skojarzenie już po przeczytaniu, gdy przypomniała mi się "Śmierć pięknych saren" Oty Pavla).

I jest w tej króciutkiej opowieści poezja, jakby mimowolnie wkradająca się w prozę życia. W przyrównaniu pojawiania się aniołów do chwil ciszy albo śmierci do zimy. Że nieodkrywcze? Zbanalizowane porównania? Za to z jakim wdziękiem i urokiem!

Pozdrawiam i gorąco zachęcam do lektury. Naprawdę warto!

Vilya