Czy ocean może być wielkości stawu? I czy można go zmieścić w wiadrze? Okazuje się, że tak, a wszystko zależy od naszej wyobraźni. W niezwykły i niesamowicie baśniowy świat przenosi nas Neil Gaiman w powieści „Ocean na końcu drogi”.

W świecie tym złe moce próbują zawładnąć życiem narratora. Na szczęście gdzie jest zło, musi się pojawić dobro. Narrator wspomina wydarzenia, które miały miejsce, kiedy był małym chłopcem. Wtedy w jego stopie pojawiła się dziwna dziurka, kryjąca w sobie „robaka”, którego nie udało mu się wyciągnąć w całości. Potem w domu pojawiła się niezwykła niania i zaczęły się poważne kłopoty… „Jej twarz miała w sobie coś niewłaściwego: przypominała przypadkowy zestaw rysów, który kojarzył się z ludzką twarzą, tak jak węźlaste szare sęki na boku mojego buku bądź wzory na drewnianym zagłówku łóżka w domu babci”*.

Na szczęście na końcu ulicy mieszkają trzy tajemnicze kobiety. Najmłodsza z nich, Lettie, staw przy domu nazywa oceanem. To ona odegra najważniejszą rolę w walce ze złymi siłami.

Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu

Świat widziany oczyma dziecka jest niezwykły. Pełen sprzecznych emocji: miłości, strachu, bólu, ale także ciekawości i niezrozumienia. Wokół przecież dzieje się tyle spraw, którym musi sprostać mały chłopiec, bo niestety często tak bywa, że dorośli zajęci są swoimi obowiązkami i nie dostrzegają tego, co dzieje się tuż obok.

Gaiman stworzył niezwykły świat. Fantastyka miesza się w nim z realizmem. Razem z narratorem przenosimy się w krainę dziecięcej wyobraźni. W świat baśni, gdzie trwa odwieczna wojna dobra ze złem.

Warto przeczytać i przekonać się na własnej skórze, czy ten zbiornik na końcu drogi to zwykły staw, czy jednak bezkresny ocean.


---
* Neil Gaiman, „Ocean na końcu drogi”, przeł. Paulina Braiter, wyd. Mag, 2013, s. 150.


[tekst został umieszczony również na moim blogu]