Epoka kapitalizmu, w której żyjemy, stawia przed nami coraz to nowe wymagania społeczne i emocjonalne. Jednym z nich jest zdefiniowana i pasjonująco opisana przez Hochschild praca emocjonalna, wykonywana - a z całą pewnością wymagana - na różnych stanowiskach związanych z usługami. Mimo, iż obiektem badań tej amerykańskiej socjolożki było środowisko stewardes i windykatorów, tak naprawdę mówi ona o wszystkich, którzy w swojej pracy muszą w instrumentalny sposób wykorzystywać bądź tłumić własne emocje. Czy emocje, którymi zarządzamy w sferze publicznej, przekładają się na naszą sferę prywatną? Jakie są różnice w zarządzaniu emocjami między kobietami a mężczyznami? To pytania, która stawia Hochschild, kreśląc nowe zobowiązania związane z pracą w tzw. trzecim sektorze.

Książka jest jedną z najbardziej znanych prac Hochschild, pierwszą przetłumaczoną na język polski, nagrodzoną Charles Cooley Award w 1983 roku przez Amerykańskie Towarzystwo Socjologiczne.


"Praca emocjonalna ma potencjalnie pozytywny charakter. Żaden klient nie chce mieć do czynienia z opryskliwą kelnerką, aroganckim urzędnikiem bankowym czy stewardesą, która unika kontaktu wzrokowego, uniemożliwiając zwrócenie się do niej z jakąkolwiek prośbą. Uchybienia w grzeczności u tych, którym za tę grzeczność się płaci, to realne i częste zjawisko. Dzięki nim przekonujemy się, jak kruche są podstawy kulturalnego współżycia z innymi. Musimy sobie ponownie zadać pytanie, z czego usnuta jest tkanka społeczeństwa i jakie wymagania stoją przed tymi, którzy mają dbać o jej piękno. Przypadki opieszałości i zarzucenia pracy emocjonalnej doprowadzają nas do podstawowych pytań. Czym jest praca emocjonalna? Co robimy, kiedy kierujemy swoimi emocjami? Czym tak naprawdę są emocje? Jakie są koszty i zyski z kierowania emocjami w życiu prywatnym i zawodowym?".

[Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009]