Szczerze mówiąc, „Czerwień rubinu” budziła we mnie niepokój. Sięgając po nią, obawiałam się, że czeka mnie kolejne mroczne, melancholijne, pełne dramatyzmu powieścidło dla nastolatków z beznadziejnie wprowadzonym i narzucającym się wątkiem romantycznym. Mimo to zdecydowałam się na lekturę ze względu na wątek podróży w czasie.

Książkę przeczytałam nadspodziewanie szybko, co bardzo mnie ucieszyło, gdyż na pierwszy rzut oka wywoływała wrażenie „kłody”. Ale naprawdę miłym zaskoczeniem okazało się to, że lektura ta była dla mnie wielką przyjemnością. „Czerwień rubinu” okazała się niezwykle udaną powieścią!

Opisuje ona dzieje Gwendolyn. Dziewczyna wiedzie całkiem zwyczajne życie – no, o ile zwyczajne może być życie kogoś, kto potrafi rozmawiać z duchami, mieszka w prawie-że-pałacu, zwraca się do swojej babki per „lady” i jest kuzynką przyszłej podróżniczki w czasie. Jednak życie Gwendolyn staje na głowie dopiero wtedy, gdy ta orientuje się, że to nie doskonała Charlotta, ale ona sama obdarzona jest genem podróży w czasie.

Fabuła dość standardowa, podobnie jak w wielu innych powieściach fantastycznych, ale zwarta i nie nuży. Akcja jest wartka, napięcie dobrze budowane, a narracja żywa i dowcipna. Świat przedstawiony ukazany z perspektywy głównej bohaterki zyskuje na autentyczności. Wątek romantyczny niezbyt oryginalny – on jest przystojny i bystry, ona zachwycona, początkowo za sobą nie przepadają, ale potem jakoś tak się składa… To już było. Za to wprowadzony został subtelnie i w dość ciekawy, dowcipny sposób.

Duchy to dość sztampowy motyw, ale zdaje się, że autorka zamierza rozwinąć ten wątek w dalszej części trylogii.

Za ogólne wrażenie dałam 5,5. To świetna lektura na długie, zimowe wieczory. Bardziej chyba nadaje się dla dziewczyn, bo narracja prowadzona jest w bardzo „dziewczyński” sposób.