Kazimierz Brandys na kartach tej książki snuje swoje wspomnienia z okresu wojny. Jednak każdy, kto szuka opisów brawurowych akcji działaczy polskiego podziemia, będzie zawiedziony. Nie znajdziemy tu takich zdarzeń, a raczej będą tylko mgliście wspomniane gdzieś na marginesie. Albowiem "Miasto niepokonane" to historia ludzi, warszawiaków, którzy zostali zmuszeni przez okupację nie tylko do walki z bronią w ręku, ale i do egzystencji wśród zła, cierpienia i otaczającej ich zewsząd śmierci.

Przedstawione są tu losy zwykłych ludzi, autora oraz jego rodziny, przyjaciół. Część z nich postanowiła udzielać się w różnych organizacjach podziemnych. Walczyli za Polskę oddając jej swoje życie, swoją krew. Jednak nie wszyscy podjęli to ryzyko. Wiele osób skoncentrowało się na jednym celu: aby przeżyć. I trudno je za to winić.

Autor stawia tu pytanie: czy ofiara tych młodych dziewcząt i chłopców, którzy ze szkolnych ław ruszyli prosto na barykady, była naprawdę konieczna? Były to bowiem czasy nie tylko bohaterstwa i poświęcenia, ale i troski oraz strachu. Można powiedzieć, że Warszawa tego okresu była miastem przeciwieństw. Z jednej strony odwaga, z drugiej tchórzostwo. Miłość i nienawiść mieszały się ze sobą.

Wiele osób zarzuca dziś warszawiakom, że podczas powstania w getcie żydowskim część z nich.. żyła swoim życiem. Chłopcy spacerowali za rękę z dziewczętami, spędzano czas w kawiarniach czy kinach. Jednak Kazimierz Brandys nie potępia takiego zachowania. Wiem, że to brutalne, ale do wszystkiego można się przyzwyczaić. Nawet do ludzkiej krzywdy, zagłady i śmierci. Normalne, albo raczej na tyle normalne, na ile się dało, zważywszy na okoliczności, życie toczyło się dalej.

I właśnie takie życie opisuje Brandys w książce "Miasto niepokonane". I może właśnie to dążenie do normalności życia było największą siłą mieszkańców stolicy w tych czarnych dniach wojennej grozy.