Pedro Berroeta, pisarz i publicysta wenezuelski, urodził się w 1914 roku w stanie Guarico; studia wyższe rozpoczął na wydziale prawa Uniwersytetu Centralnego w Caracas i wkrótce potem wyjechał do Paryża, gdzie poświęcił się studiom socjologicznym. Wiele lat spędził w Europie, najpierw zdobywając wiedzę, następnie pracując w dyplomacji.

Debiutował zbiorem opowiadań i dwoma tomikami poezji wydanymi w Szwajcarii. W roku 1955 otrzymał nagrodę państwową za powieść „La leyenda del Conde Luna" („Legenda o hrabim Lunie"), a w roku 1973 — międzynarodową nagrodę im. Simona Bolivara za „Salamandrę". Znany jest również jako eseista, dramaturg i twórca interesujących programów telewizyjnych. Spośród powieści Pedra Berroety największy rozgłos w krajach Ameryki Łacińskiej przyniosła mu „Salamandra".

„Niełatwo tę książkę scharakteryzować w jednym zdaniu — pisze Roman Samsel po odbyciu na jej temat rozmowy z autorem. — Chętnie by się ją zaliczyło do gatunku science-fiction, chociaż nie ma ona nic wspólnego z eksploracją kosmiczną ani z domeną fantastyki naukowej bądź futurologicznej. Akcja (a właściwie sceny i obrazy) rozgrywa się jakby w świecie onirycznym i trwa ledwie jedną minutę. Nie są tu ważne czyny i słowa bohatera, poddawanego eksperymentom przez tajemniczą Grupę Salamandry, lecz sytuacje, w jakich się kolejno bohater odnajduje. Sytuacje owe — widziane jak gdyby oczyma ludzi przyszłych stuleci — kreśli Berroeta w sposób niezwykle realistyczny. Tego rodzaju zabieg pozwala mu na ukazanie w ostrym świetle krytyki różnorakich problemów naszej współczesności. Realiów dostarcza autorowi wenezuelska rzeczywistość, a także cała cywilizacja Zachodu. Dlatego też skłonny byłbym uważać »Salamandrę« za powieść satyryczną utrzymaną w konwencji science-fiction".

[Czytelnik, 1983]