W uszach brzmiał mi donośny łopot skrzydeł przerażonego ptaka. A może było to moje serce? Nie wiem. Widziałeś kiedyś, jak ptak uwięziony w wielkiej świątyni szaleńczo poszukuje wyjścia? Tak właśnie błądził mój umysł.


Czymże w końcu jest życie jak nie wiecznym sztormem, który zgarnia wszystko, co ma na chwilę dane i zostawia na brzegu tylko nagie i poszarpane szczątki?


Zło rozprzestrzenia się po świecie wyłącznie przez dotyk.


Nawet kamień pęka po długotrwałym deszczu.


Są rzeczy, których nie sposób pojąć, bo brak najprostszego punktu odniesienia.


Ludzie są małą częścią ogromnej całości. Po prostu idąc, mogą przypadkowo zadeptać mrówkę lub choćby zmienić prąd wiatru i spowodować, żeby powiew trafił w zupełnie inne miejsce. Jeśli pomyśleć o tym samym, lecz z ludźmi w roli owadów istniejących w dużo większym wszechświecie, staje się jasne, że na co dzień doświadczamy sił, przed którymi jesteśmy równie bezbronni jak wspomniana mrówka przed naszą olbrzymią stopą. Co zatem mamy robić? Myślę, że przede wszystkim zrozumieć prawa wszechświata i odpowiednio dobrać czas naszych własnych działań, by poruszać się z prądem, a nie przeciw niemu.


Popatrzyłam na rękę – jej gładki posuwisty ruch jak najlepiej wyrażał mój żal i tęsknotę. Ze swoistą dumą sunęła w powietrzu: nie liść z trzepotem spadający z drzewa, lecz parowiec dostojnie płynący przez fale. Pod pojęciem „duma” rozumiem wiarę w siebie, pewność, że ani powiew wiatru, ani nawet wir wodny nie zawrócą mnie z raz obranej drogi.


Chód kobiety winien być jak fala szeleszcząca po piaszczystym cyplu.


Jeszcze więcej zyskasz, gdy zapanujesz nad oczami. Wzrokiem da się niejedno wyrazić.
Oczy to najbardziej ekspresyjna część kobiecego ciała.


Dręczyło mnie pytanie, czy mężczyźni są tak zaślepieni pięknem, że tęsknią za przywilejem życia u boku uroczego demona?


Mężczyźni bywają tak odmienni jak krzewy, które kwitną w różnych porach roku.


Nie udawaj, że nie masz żadnych wpływów. Lepiej z nich skorzystaj, bo inaczej popłyniesz przez życie do góry brzuchem, niczym śnięta ryba.
– Chciałabym uwierzyć, że życie jest czymś więcej niż wodą niosąca zdechłe ryby.
– A jeśli nawet nie jest, to co z tego? Woda płynie z gór na rozmaite strony. Do ciebie należy wybór, w którą odnogę trafisz. Jeśli będziesz się szarpać, walczyć, zwijać... Jeśli użyjesz wszelkich dostępnych metod.
– O, właśnie. „Dostępnych” to bardzo dobre słowo.
– Zawsze znajdziesz okazję. Wystarczy tylko spojrzeć! Choćby ja, gdybym miał... nie wiem... przeżutą skórkę brzoskwini, umiałbym z niej skorzystać! Nie rzucałbym jej byle gdzie, lecz cisnął w kogoś, kogo naprawdę nie lubię!


– Nie próbuję pokonać przeciwnika – odparł Yamamoto – staram się zniszczyć wiarę w jego własne siły. Zwątpienie to najprostsza droga do przegranej. Ludzie są równi – naprawdę równi – tylko wtedy, gdy każdy z nich mocno wierzy w siebie.


Dzisiaj wiem, że nasz świat jest tylko falą w wielkim oceanie życia. Triumfy i cierpienia, nawet najczarniejsze, z czasem bledną niczym lawowane rozwodnionym tuszem na papierze.


---
Arthur Golden „Wyznania gejszy”, tłum. Witold Nowakowski, Albatros 1999


Cytaty spisałam jakiś czas temu z pożyczonej książki i niestety nie jestem w stanie podać, z których stron pochodzą.