[Uwaga: Niniejsza recenzja zawiera szczegóły treści książki].

Jeśli czytelnik miałby dylemat, czy sięgnąć po "Opętanie" Eriki Spindler, czy po jakąś inną pozycję, to zdecydowanie polecałbym... tę drugą opcję. Recenzowana tu książka to utwór, jak na kryminał, co najwyżej przeciętny.

Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu Dla kogoś, kto przeczytał w życiu kilka książek sensacyjno-kryminalnych, zakończenie "Opętania" jest nędzne i sprawia zawód.

Generalnie do warsztatu pisarskiego autorki nie można się przyczepić. Tekst jest spójny i napisany prostym, przystępnym językiem. Akcja brnie do przodu w przyzwoitym tempie, chociaż niektóre fragmenty z powodzeniem można by wyciąć, a książka nic by na tym nie straciła. Rozdziały kończą się bez większego wzrostu napięcia, co pozwala w zasadzie w każdej chwili oderwać się od lektury. Pod tym względem Erica Spindler wypada bardzo blado w porównaniu do na przykład Dona Browna czy Dennisa Lehanne. O ile początek powieści wydaje się dobry i intrygujący, o tyle z każdą kolejną stroną jest niestety tylko co raz gorzej. Już na pierwszy rzut oka razi stary jak literatura kryminalna pomysł na dobrego i złego policjanta, dobrego i złego kochanka oraz kilka postaci, które jedynie są, a nie wnoszą zbyt wiele do całości. Dobrzy autorzy kryminalni potrafią w sposób prawie niezauważalny wpleść w treść pewną dozę wiedzy fachowej. U Erici Spindler niezauważalny jest sam fakt istnienia takiej wiedzy.

Podsumowując, "Opętanie" jest kryminałem z dolnych rejonów klasy B lub górnych klasy C. Czytanie tej pozycji nie jest wprawdzie jakimś desperackim krokiem, jednak dla czytelnika zaznajomionego nieco z kanonem literatury kryminalnej będzie głównie źródłem frustracji.