Bronisława Ostrowska to poetka, która zasługuje na uwagę. Choć poezja jej, tworzona na przełomie XIX i XX wieku, odbiega z pewnością formą od tego, co tworzy się dzisiaj, jej wiersze oczarowały mnie swoją prostotą. Szczególnie jej opisy przyrody są dla czytelnika łatwe do przyswojenia. Opisuje wsie, pola, łąki i lasy. Ta poezja ma swój rytm, który nie usypia, ale wręcz pobudza do życia i wywołuje uśmiech na twarzy, przynajmniej u mnie. Ostrowska w swoich utworach sięga też do motywów baśniowych. Widać, że inspiruje ją romantyzm. Postaci wierszy to często królewicze i królewny lub bohaterowie ludowi. Szczególnie piękne są wiersze poruszające tematykę życia wewnętrznego poetki, a dotyczące Boga, wiary czy takich tematów, jak dzieci (własne), macierzyństwo, a także inne.

Bronisława Ostrowska w książce swojej ukazuje się jako bardzo wybitna stylistka. Ba! Poeta to artysta, zręcznie posługujący się słowem i misternie tkający ze słów obrazy, o jakich śnimy, ale nie potrafimy opowiedzieć. Taka jest poezja Bronisławy Ostrowskiej.