Jak kilka lat temu czytałam "Życie Pi", przetłumaczyłam sobie rozdział o strachu, bardzo amatorsko. Znalazłam te bazgroły niedawno i pomyślałam, że ten fragment jest dla mnie wciąż tak samo ważny, jak wtedy. Dlatego wklejam - dość mocno doszlifowany, co oznacza też, że dość luźny przekład rozdziału 56.


Pozwólcie, że będę teraz mówił o strachu. Strach to jedyny prawdziwy wróg życia. Tylko strach może pokonać życie. To sprytny, zdradliwy przeciwnik, dobrze to wiem. Nie ma za grosz przyzwoitości czy szacunku dla praw i obyczajów; nie okaże ani odrobiny litości. Z bezbłędną łatwością odnajduje twój najsłabszy punkt i atakuje. W jednej chwili czujesz się spokojny, opanowany, szczęśliwy. W następnej strach, przebrany za łągodne zwątpienie, wślizguje się do twego umysłu jak szpieg. Zwątpienie napotyka niedowierzanie, które stara się je wyprzeć. Lecz niedowierzanie to tylko kiepsko uzbrojony żołnierz piechoty; zwątpienie niewielkim wysiłkiem pozbywa się go. Zaczynasz odczuwać niepokój. Z odsieczą przychodzi wtedy rozsądek. Odzyskujesz pewność siebie: rozsądek jest wyposażony w broń najnowszej technologii. Lecz, ku twemu zaskoczeniu, pomimo lepszej taktyki i paru niezaprzeczalnych zwycięstw rozsądek przegrywa bitwę. Czujesz, jak słabniesz. Zaczynasz drżeć. Twój niepokój zamienia się w przerażenie. (...)
Trudno to wszystko ubrać w słowa. Bo strach, prawdziwy strach, taki, który druzgocze aż do fundamentów istnienia, taki, jaki czuje się, stając twarzą w twarz ze śmiercią, zagnieżdża się w pamięci niczym gangrena; doprowadza do rozkładu wszystko, nawet słowa, którymi można byłoby go opisać. Dlatego musisz walczyć niestrudzenie, by go wyrazić. Musisz walczyć niestrudzenie, by rzucić nań światło słów. Jeśli nie będziesz tego robić, jeśli ukryjesz swój strach w ciemności i odrzesz z warstwy słownej, jeśli będziesz go unikać lub nawet uda ci się o nim zapomnieć, wtedy otworzysz się tylko na dalsze jego ataki, bo walka z przeciwnikiem, który raz cię pokonał, nie dobiegnie tak naprawdę końca.