Iwan Barkow należy do grona tych twórców, którzy przeszli do historii literatury nie dzięki temu, co opublikowali za życia, lecz dzięki temu, czego nie ogłaszali drukiem. Jeśli jednak spojrzeć szerzej, do kultury rosyjskiej wszedł Barkow nie tyle jako autor obscenicznej poezji, twórca takich właśnie wierszy, ile jako reprezentant pewnego, określonego stylu bycia, który w autokratycznym państwie łamał obowiązujące normy.
Ale właśnie jego frywolne wierszyki, skrzące się od nieprzyzwoitych słów, zaskakujące skojarzeniami, może nawet szokującymi, jak również przeinaczeniami, układane dla erotycznej uciechy, a zapewne również podniety kompanów podczas rozlicznych pijaństw, krążące od chwili powstania aż po nasze czasy w rękopiśmiennych odpisach lub litografowanych odbitkach [...], czy też po prostu przekazywane sobie ustnie, zapewniły mu owiany legendą niecenzuralności zaszczytny tytuł ojca rosyjskiej poezji obscenicznej*.


---
* Zbigniew Podgórzec, „Posłowie”, w: Iwan Barkow, Aleksander Puszkin, „Panieńskie igraszki”, Wydawnictwo Łuk, 1994, s. 136.