Rec. Karol Kosakowski
Ocena: 4,5 / 6

Anna Kańtoch zaintrygowała czytelników pierwszą powieścią o mieszkańcach Lunapolis. Mimo kilku mniejszych i większych wad powieść Przedksiężycowi trzymała dobry, wyrównany poziom stając się dla wielu jedną z ważniejszych i bardziej intrygujących książek polskiej fantastyki ostatnich lat. O ile tom rozpoczynający cykl jest swego rodzaju grubym konturem, zaproszeniem do przekroczenia bram tajemniczego miasta i szybkim po nim przewodnikiem (a w zasadzie przeglądem pomysłów), to w drugim, pod pozorem większej ilości tego samego, otrzymujemy wypełnienie, którego wcześniej tak brakowało.

Na pozór niewiele się zmienia, wciąż na pierwszym planie znajduje się niesamowite miasto-projekt społeczny, będące raczej intrygującym konglomeratem czasem trochę naiwnych idei filozoficzno-socjologicznych niż żywą tkanką miejską. Dalej obserwujemy jego postępujący upadek i narastającą niepewność. Tu jednak bardziej niż tylko do poziomu idei mamy także dostęp do poziomu „chodnika”, możemy obserwować poszczególne zachodzące w nim procesy przez pryzmat życia jednostki oraz mamy większy wgląd w rządzące nim mechanizmy. Z powodu poćwiartowania perspektywy oraz odłożenia na boczny tor losów głównych bohaterów pierwszego tomu, zostaje mu nadany koloryt i wielowarstwowość - Lunapolis okazuje się tworem dużo bardziej wielopłaszczyznowym niż można by się początkowo spodziewać. Tak samo nowi bohaterowie – bardziej złożeni psychologicznie, ciekawsi i wielowarstwowi wypełniają swoje role lepiej niż Finnen i Kaira, którzy pozostawili po sobie wrażenie kartonowych, trochę nijakich osobowości. Losy postaci przykuwają do książki.

Obfitość równoległych wątków, postaci i wydarzeń może początkowo stanowić problem, jest jednak zabiegiem, który umożliwia odejście od rzucania ideami do obrazowego ich ucieleśniania – a i też nie jest przeszkodą nieprzekraczalną, wymaga raptem odrobiny skupienia. Stopniowanie napięcia i powolne odsłanianie kart jeszcze bardziej intryguje czytelnika – nawet jeżeli powieść zaczyna wyjaśniać pewne tajemnice, to tylko po to, by odpowiedzi rodziły jeszcze więcej pytań i podsycały oczekiwanie na tom trzeci.

W drugiej części trylogii Anna Kańtoch wyeliminowała niedociągnięcia tomu pierwszego, rozszerzyła swoją wizję i uczyniła ją jeszcze bardziej zajmującą. Nie stanowi on na pewno „zapchaj dziury” między początkiem a zakończeniem – jest interesującą panoramą pobudzającą wyobraźnię i apetyt. Jeżeli coś irytuje, to praktyka pocięcia opowieści na małe, wręcz mikroskopijne (czasem liczące raptem parę zdań) rozdziały, co w niektórych miejscach zdaje się mieć uzasadnienie stylistyczne, w innych zaś wygląda jak próba na siłę „podbicia” objętości powieści. Nie pozostaje nic innego jak trzymać kciuki, abyśmy na następny tom nie musieli znów czekać czterech lat.