Inge von Wangenheim, powieściopisarka, eseistka, dziennikarka, reprezentuje starsze pokolenie pisarzy NRD (ur. 1912). Od wczesnych lat związana była z postępowymi kołami intelektualistów i artystów niemieckich, m.in. z zespołem aktorskim Erwina Piscatora. W 1933 r. wyemigrowała do ZSRR, gdzie pracowała jako aktorka i dziennikarka. Po powrocie do Niemiec w 1945 r. nadal występuje w teatrze i prasie, pisze liczne książki. Jest m.in. laureatką nagrody im. Heinego.

Powieść "Wykolejenie" jest pierwszym utworem autorki, tłumaczonym na język polski.

Wykoleja się ostatni wagon pociągu. Wypadają zeń książki, ku uciesze bawiących się w pobliżu dzieci. Piękne książki z obrazkami dostają się do rąk rodziców. Wybucha istne pandemonium, w którym bierze udział cała społeczność sennego, małego turyńskiego miasteczka. Okazuje się, że książki te to literatura szczególnego rodzaju: miała pomóc – za dewizy – oziębłym Szwedom w urozmaiceniu ich życia intymnego. Ostatecznie po rozlicznych perypetiach szacowne Zakłady Graficzne "Postęp" odzyskują swój produkt eksportowy, a mieszkańcy miasteczka... być może zrewidują swoje poglądy. Wypadki rozgrywające się w Gross-Naschhausen wpływają równie na losy młodej kochającej się pary, która jednak, na szczęście, nie hołduje pruderii.

Satyryczny talent Inge von Wangenheim, polot, humor i delikatna ironia powodują, że książka jest zabawna, jak zabawne bywają wszelkie "skandale w Clochemerle".

[PIW, 1986]