Książka napisana przez księdza - ale nie przez Papieża - w której autor zastanawia się, kim jest i był Jezus Chrystus. I bynajmniej nie chodzi tutaj o nauczanie kościelne, ale o przemyślenia osoby poświęcającej część swojego życia studiom nad życiem i przesłaniem Zbawiciela.

Książka poparta solidnym warsztatem technicznym; obszerna bibliografia, konsekwencja i logika oraz dogłębne przemyślenia powodują, że w trakcie lektury człowiek zstępuje coraz bardziej i bardziej w głąb zarówno treści książki, jak i samego siebie. Z drugiej jednak strony powoduje to, że książka momentami jest przyciężka i trudna w czytaniu - mimo iż autor naprawdę dokłada wszelkich starań, aby pisać w formie możliwie przystępnej.

Na pewno nie jest to literatura tramwajowo-pociągowa. Oczywiście nie w sensie miejsca czytania, ale w takim sensie, że wymaga skupienia się nad tym, co chce powiedzieć autor. Uwaga konieczna jest nieustannie i mimo największych wysiłków czułem się w pewnych momentach mocno zagubiony… zwłaszcza rozdział 9 wydał mi się strasznie pogmatwany. Ale za to ostatni rozdział wart był czekania. Chyba podobał mi się i przemawiał do mnie najbardziej ze wszystkich.

Język jest typowym językiem teologii, choć tłumacz - Wiesław Szymona OP - często mylił dopełniacz z biernikiem. Nadal nie wiem, dlaczego i czy to był zabieg celowy. Ja, niestety, nie odkryłem celu tego zabiegu i tak naprawdę drażnił mnie… A może tak było w oryginale!? Nie wiem!

Samo wydanie potwornie podłe (Wydawnictwo M, Kraków 2007). Okładka z miękkiej tektury oklejona folią. Papier niemalże gazetowy, w kolorze prawie żółtym. Druk dosyć duży, ale z powodu marnej jakości papieru łatwo jest pozacierać go.

Książka chyba jest adresowana głównie do ludzi chcących pogłębić swoją wiarę, choć z równym powodzeniem może przeczytać ją każdy, kto ma na to ochotę i jest w stanie zainwestować w to trochę trudu. Ale naprawdę warto.