I tym razem Coetzee nie zawiódł czytelników. Jego nowa powieść to kolejna rewelacja.

Mały chłopiec Dawid i jego opiekun Simon trafiają do kraju, który na pierwszy rzut oka wydaje się bardzo przyjazny dla nowo przybyłych. Otrzymują przydział na mieszkanie, pieniądze na życie, Simon bez trudu zdobywa pracę. Problemy pojawiają się, gdy na to miejsce spojrzy się bardziej przenikliwie. Brakuje tu potrzeby rozwoju, posiadania czegoś więcej ponad minimum, brakuje wyobraźni, pragnień, brakuje również pamięci o dawnym życiu, korzeniach, pozostawionych gdzieś przyjaciołach. W taki model antyutopii Coetzee wplata postać chłopca, który potrzebuje wszystkiego tego, co jest niedostępne w miejscu, do którego przybyli. Poszukuje matki, ale nikt nie prowadzi żadnych rejestrów osób i nie jest skłonny do pomocy, poszukuje wiary, ale nikt oprócz niego w nic nie wierzy, jest wrażliwy i opiekuńczy, jednak w tych uczuciach również osamotniony. Nie przystaje do rówieśników, nie czuje się dobrze w szkole, nie jest dopasowany do otaczającej rzeczywistości.

Warto sięgnąć po tę książkę, ale tego chyba nie muszę mówić stałym czytelnikom Coetzeego.