Joannę Bator poznałam jako autorkę świetnej książki o Japonii. Następna była "Piaskowa Góra". Też dobra, doskonale się czytało, opowieść niezwykle prawdziwa, napisana z talentem wnikliwej obserwatorki miasta Wałbrzycha i jego mieszkańców.

Z tego właśnie powodu bardzo chciałam przeczytać najnowszą książkę pani Bator, czytaną nawet w radiowej "Trójce", "Ciemno, prawie noc". Tytuł zachęcający, do tego informacja, że rzecz dzieje się również w Wałbrzychu, a tematem są tajemnicze zaginięcia dzieci. Do lektury podeszłam z entuzjazmem. Niestety, nieco się rozczarowałam.

Historia dziecięcej traumy, jaką opisuje autorka, jest dobrym materiałem na powieść społeczno - obyczajową, kryminalną, thriller. Ta książka jest tym wszystkim po trochu. Wątki wspomnieniowe mieszają się ze współczesnością. Wałbrzych jest w powieści miastem tak zniszczonym i zdegradowanym, że mogą się w nim dziać tylko rzeczy paskudne. Ludzie są brzydcy w każdym słowa tego znaczeniu. Homofobia, antysemityzm, nacjonalizm, prostytucja, pedofilia, alkoholizm. Wszystko co najgorsze.

Bator jest sprawną pisarką. Doskonale posługuje się językiem. Tworzy sugestywne obrazy. Dlatego być może taka przygnębiająca jest ta książka.
Alicja Tabor wraca do rodzinnego miasta, aby napisać reportaż o zaginionych dzieciach, a odkrywa swoją przeszłość. Ciemne strony swojej rodziny, jej pogmatwane dzieje, tak jak pogmatwane są losy miasta.
Wystarczająco dramatyczna jest historia Alicji, jej siostry Ewy, rodziców, by doprawiać to wszystko jeszcze sosem magii i sił nadprzyrodzonych. Tu chyba autorkę zbyt poniosło. Wolę zdecydowanie więcej realizmu w jej książkach.


Ciemno, prawie noc (Bator Joanna)