Jacek Przypadek to według tekstu z okładki wybuchowa mieszanka Holmesa, Borewicza i House’a. Jako że mieszaniny są z gruntu ciekawe, zarówno jednorodne, jak i heterogeniczne, skwapliwie zabrałam się do czytania trzech mikrokryminałów.

Od razu zagłębiam się w obie fazy: sedymentujące zagadki i roztwór fabuły. Mieszając fazę dyspersyjną dochodzę do wniosku, że postaci przypominają nieco bohaterów Jeżycjady, trochę ze względu na swojsko brzmiące nazwiska, trochę ze względu na swoiste poczucie humoru. Życie bohaterów jest odrealnione, pozbawione balastu, gdyż nie borykają się oni ani z kłopotami finansowymi, ani z mobbingiem w pracy, ani z chorobami, ale może dzięki temu lektura „Pana Przypadka i trzynastki” będzie dla niektórych odskocznią, sposobem na relaks.

Łatwość pisania jest wprost proporcjonalna do przyjemności, jaką autor może zapewnić czytelnikowi. Tylko ten, kto pisze wie, jak trudno nadać postaci trzeci wymiar. Dlaczego podkomisarz Łoś jest poważny jak grzybica układowa? Czyżby jego połowica wykastrowała go z dowcipu? Dlaczego Jacek nie startuje w maratonie? Nie kończy studiów, nie podejmuje pracy, a przecież nie jest za wąski w uszach. Czemu w wieku lat trzydziestu wciąż/dopiero buntuje się przeciw ojcu? Tytułowy bohater serii posiadł znaczną wiedzę o ludziach i przez to, podobnie jak House, tkwi w szponach cynizmu, twierdząc, że ludzie są banalnie przewidywalni. Za to zagadki, które rozwiązuje, nie są banalne, przynajmniej z punktu widzenia czytelnika, który kryminałami się nie zaczytuje.

Wśród chędogich dialogów pływają niczym micele oryginalne zdania: „Łoś był już nie tylko udobruchany, ale powoli wniebowstępował”*, ale styl na pewno nie będzie odpowiadał wielbicielom Larssona i Kinga. Przypadkowe zderzenie z polskim kryminałem nie pozostawia złudzeń: w powieści detektywistycznej musi być duuużo suspensu!


---
* Jacek Getner, „Pan Przypadek i trzynastka”, wyd. Poligraf, 2013, s. 130.