Jeszcze organów basy dudnią głucho z otwartych wrót fary, gdy na rynku biją już piszczkowie w bębny i świszczą cienko na fletniach. Taki tłum odpustowego ludu wysypał się rychło z kościoła, że omal nie starczyło miejsca na boisko uciechy. Skokiem, wyrwańcem chynie tanecznica na dywan rozesłany. I pręży ramię, targnie bębnenek, a tak na nim rozdygota dzwonki, że choć sama murem stoi, drgają wszystkie jej żył tętnem. Bardzo twarde piersi ma rybałtka piękna! A łyski i strzelistość przyczajonych oczu wagantki wyzywają ludzi osiadłych, chichoczą w twarz smutkom wszelkim. Aż się zerwie w podrygach szereg wesołków, ramion sczepieniem na przedzie zwity, w rej rozkolebany: tak miękko i pląśnie suną zwinne chłopcy, wyrzucając w takt swe ciżmy długodziobaste i dzwoniąc sarnimi uszami wesołkowatych kapturów. Skoczka przodem krzepczy - wraz pobladła na twarzy, jakby wartkością krwi poruszonej aż bolesna. "Bacche!" - wrzaśnie ktoś tam w tłumie, jakby zdjąwszy ten okrzyk z niemych warg dziewczyny. Podejmą to żaki. I oto po rynku rozhuka się wołanie, dziwne, uroczyste: "Bacche benevenias!". Wesołków taniec rozmotał się tymczasem. Dopadają teraz do się, para w parę, bodą się kuklami, a klaskają w doskokach. Porwał się ku nim tłum, nazbyt już dziś niecierpliwy. Raz wraz któryś z widzów klaśnie w ręce, huknie dziewce najbliższej nad uchem: "Bacche!", a tak wystraszoną za ręce ze ścisku ludzkiego wyciąga, i radowę z nią po rynku tańcuje. Urwał się spektakl w natarczywości widzów; wszystko splątało się w jedno kłębowisko tanecznej uciechy.
Oto i Baba sprzed kościoła, sama w tym zarojeniu się ludzisk ostawszy, podejmie swe szaty aż po biodra i przytupuje sobie. A to zawołanie - że wzbronione - tym bardziej ją gwałci: jakby ten krzyk diabeł sam wyciskał z jej ochrypłego gardła: "Bacche!... Bacche!...*



---
* Wacław Berent, "Żywe kamienie", wyd. Ossolineum, Wrocław 1992, str. 15-16.