List do ojca (Kafka Franz)

Ważna pozycja zwłaszcza dla przyszłych i obecnych rodziców!

List Franza Kafki do ojca, w którym opisuje swoje bardzo bolesne przeżycia związane z dzieciństwem (i nie tylko) i ogromnym wpływem, jaki wywarł na niego rodzic, matka bowiem stała w cieniu i nie brała praktycznie udziału w wychowaniu swojego syna.

Uważam, że decydując się na dziecko, nie zdajemy sobie niemal sprawy, kim dla niego się okażemy. A staniemy się praktycznie bogami w oczach małego człowieka. Bogami, którzy mogą być miłosierni, litościwi, kochający, empatyczni, konsekwentni, zdrowo wymagający, ale i takimi, którzy swą potęgą zmiażdżą duszę i indywidualną osobowość dziecka nie dając przy tym należytej opieki, niszcząc jego poczucie własnej wartości, pączkujące emocje, godność, wiarę w siebie, zaburzając prawidłowy rozwój, powodując, że dziecko zostanie na zawsze obarczone nieznośnym i nieustannym poczuciem winy i w konsekwencji sprawiając, że młody człowiek będzie całkowicie nieprzystosowany do życia w społeczeństwie, nieprzygotowany na radzenie sobie z rozlicznymi obowiązkami i niezdolny do budowania prawidłowych relacji z ludźmi.

Niezbyt długa forma listu niesie mnóstwo głębokiej i przemyślanej treści. Autor stara się być asertywny (nie wiem jak mu się to udaje, gdyż czytając krew mi się burzyła), delikatny, nie obraża adresata, trzyma własne emocje na wodzy, przy tym wszystkim znakomicie "punktuje" wszelakie uchybienia rodzica.

Bardzo smutne jest to, że Kafka nie potrafił do końca życia wyzwolić się spod przejmującego na wskroś i toksycznego wpływu ojca-tyrana. Nie umiał zerwać smyczy i zacząć żyć po swojemu, choć przecież to, co napisał wyraźnie świadczy o tym, że widział całokształt otaczającego go świata realnie, w sposób niezdeformowany krzywdą jakiej doznał. Być może nie bez wpływu na taki stan rzeczy była choroba pisarza.