- Ile zębów powinna mieć teściowa?
- Dwa. Jeden, żeby otwierała nim piwo, drugi, żeby ją bolał.
Znacie ten dowcip? Pewnie tak. Ma dłuższą brodę niż członkowie ZZ Top. Podsumowuje on trudne relacje zięcia z matką jego żony. A jak wygląda odwrotna sytuacja? Czyli stosunki żona – matka męża? Z tym też bywa różnie. Dziękować niebiosom, jeśli są to stosunki poprawne, wychwalać los, jeśli dobre. Ale co zrobić, jeśli między paniami trwa zimna wojna? Co, jeśli relacje dwóch kobiet przypominają bardziej smutną konieczność, niż rodzinną normalność?

Karolina Wilczyńska w książce „Ta druga” poruszyła tę trudną i delikatną materię. Bohaterka jej powieści, Lena, kobieta w średnim wieku, staje przed koniecznością opieki nad chorą i nielubianą teściową, która nieprzytomna leży w szpitalu. Śledząc myśli Leny, poznajemy jej zapatrywania na rodzinę, stosunek do męża i córki, do teściowej, do życia. Czuwając przy łóżku teściowej, kobieta wspomina czasy swej młodości, wraca wspomnieniami do okresu, kiedy poznała Tomasza i jego rodziców - swoich przyszłych teściów. Z tych wspomnień wyłania się smutny obraz osoby doświadczonej przez życie, zgorzkniałej, chorobliwie zazdrosnej i rywalizującej o względy mężczyzny ważnego dla nich obu. Pasmo nieporozumień, egoizmu, łez, wzajemnych niedomówień i niespełnionych oczekiwań. Trudne relacje kobiet tak bliskich sobie, a jednocześnie tak dalekich…

Karolina Wilczyńska w „Tej drugiej” opowiedziała historię bardzo pouczającą. Gorzką, a zarazem optymistyczną, dającą nadzieję, że jednak wszystko jest możliwe. Niedopowiedzianą, bo nie wiemy, jak potoczą się losy bohaterek, czy nastąpi przełom i naprawianie tego, co zostało zniszczone. To powieść o nieuchronności, o upływie czasu i walce z nim, a zarazem z własnymi słabościami. Przestroga, że niekiedy może już być za późno, by coś zmienić. To również opowieść o rywalizacji dwóch kobiet o względy ukochanych osób.

Czytając „Tę drugą”, nie sposób nie zatrzymać się na chwilę i nie pochylić nad własnymi relacjami z bliskimi. To książka, która zmusza do zrobienia rachunku sumienia i wyciągnięcia wniosków z tego, jakimi sami jesteśmy i jak zachowujemy się wobec własnych teściowych, matek, córek, mężów, braci, etc. Bo na miejscu Leny i Joanny możemy postawić samych siebie i kogoś z naszych bliskich…

To również nauka, że winy powinniśmy szukać w sobie, nie tylko w innych. Tylko wtedy dojdziemy ze sobą do ładu.

Polecam wszystkim czytelnikom ceniącym w literaturze niebanalne podejście do tematu, szukającym powieści skłaniającej do refleksji, a jednocześnie nienarzucającej nikomu przedstawionego w niej sposobu widzenia świata i niedającej gotowych rozwiązań i odpowiedzi. To doskonała lektura zwłaszcza dla kobiet. Wszystkich bez wyjątku.


[Recenzja pochodzi z mojego bloga]