Napis z tyłu okładki " inteligentny thriller utrzymany w duchu kultowych seriali telewizyjnych Twin Peaks i Z Archiwum X"
Tyle kłamst w jednym zdaniu, nie dziwne, że autor tego stwierdzenia nie miał odwagi się podpisać.
Inteligentny? Thriller? Książka też przypomina mi dwa kultowe seriale - Dynastię i Modę na sukces.
A teraz konkrety:
Plaga samobójstw, rodziny milczą, a nieustraszona trójca jedzie zbadać te przypadki. przez 30 stron wybierali się i wybrać się nie mogli, kolejne 20 jechali, a później się zgubili. Wydarzeń pobocznych nie było, może poza faktem, że dawali sobie do zrozumienia, że się nie lubią.
Nagle bez żadnego wstępu dochodzą do wniosku, że plaga samobójstw, o której wiedzą tyle, co i czytelnik, czyli, że się zabili i nikt nic nie chce powiedzieć, to sprawka UFO.
I uwaga, akcja się rozkręca:
Zgubili się, wina spada na pracownicę lotniska, że ich źle pokierowała. Bo oczywiście nasi inteligenci na wyjazd nie zabierają mapy, nawigacji, kompasu, telefonu, nie patrzą na znaki i nie potrafią zawrócić i dojechać do jakiegoś oznaczonego rozjazdu, sklepu, stacji benzynowej, gdzie można zakupić mapę i o drogę zapytać. Nie, oni są po prostu zgubieni.
I teraz zaczyna się najgorsze, pozwalam sobie zacytować, pierwsze od 60 stron, elementy grozy
"— Nie, dopóki ja tak nie powiem — oznajmił po chwili Marco, po czym przyhamował tak nagle, że brakowało tylko paru centymetrów, by Sophie uderzyła głową o przednią szybę. Walizka Cala poleciała na boczne drzwi, mapa wypadła z rąk dziewczyny i wyleciała przez okno, opony zapiszczały z oburzeniem, a wśród pobliskich drzew poniosło się echo. Sophie, drżąc, złapała się kurczowo uchwytu nad głową."
A to jednak mieli mapę? I mimo to są tacy strasznie zgubieni? Tylko inteligentna Sophie pasów nie zapięła, czy może w pasach prawie uderzyła w szybę? I cóż za tragedia, spadła walizka!!Swoją drogą wie może ktoś jak brzmią oburzone opony?
Zaledwie kilka linijek dalej:
"Przed nimi, z minimalną prędkością, otoczony aurą tajemniczości, wyłaniał się z drogi ukrytej wśród chaszczy orszak, składający się z trzech czarnych fordów expedition. Nie słysząc żadnych dalszych uwag, Cal pochylił się do przodu i imponująco zręcznym ruchem nałożył na aparat teleobiektyw, by wykorzystać go jako lornetkę. Sophie trzepnęła go w ramię, żeby opowiadał, co widzi.
—Ja ich nie widziałam w tym słabym świetle. Zauważyli nas?
Feliciano jeszcze mocniej zacisnął dłonie na kierownicy.
—Tak sądzę. Utrzymują stałą prędkość... może chcą, żebyśmy za nimi jechali."
Oczywiście nie opowiedział co widzi, a nasza superfajna trójka pojechała za nimi, bo przecież zawsze jak jadą 3 auta tego samego koloru to na pewno po nas. Dobrze, że nie jechali do Polski 20 lat temu, na widok korowodu czerwonych maluchów pewnie od razu padliby na zawał.
Stronę dalej :
"Licznik wskazywał prędkość sześćdziesiąt kilometrów na godzinę. Wolne tempo jazdy sprawiało, że powietrze zdawało się gęste, pełne napięcia. Nikt nie mógłby powie­dzieć, co właściwie mają zamiar zrobić, czy też dlaczego w ogóle jadą za fordami. Sophie wyczuła jednak, że Marco ufa swojej intuicji, a biorąc pod uwagę nieskazitelny przebieg jego kariery, z pewnością dawało to dobre rezul­taty. Jego milczenie było wymowne. Kimkolwiek byli ci, którzy jechali przed nimi — przypominali Sophie słynnych „facetów w czerni” — chcieli dać im coś do zrozumienia. A może, lecz tylko może, ich obecność nie oznaczała niczego szczególnego?
Tu ręce mi opadły, dalej nie przebrnę przez to "arcydzieło". Polecam każdemu, kto czasem nie ma przy sobie rozpałki do ogniska, zapewne pali się lepiej, niż czyta.
Miał ktoś tyle samozaparcia, żeby przeczytać to do końca?