Książka, jak to zwykle bywa u Conrada, trudna i godna przeczytania. Warto się pomęczyć, bo jest ona wartościowa. Jest to jeden z pierwszych głosów na temat okrucieństw i nadużyć, jakich dopuszczali się wysłannicy króla Leopolda II w epoce rozkwitu kolonializmu. Jednak przede wszystkim jest to opowieść o człowieku, człowieku o wielkiej charyzmie i zdolnościach. O człowieku z wysokim intelektem i utalentowanym, ale o zbyt słabej psychice, aby unieść ciężar swojej niezwykłości. Kurtz, bo o nim mowa, w obliczu życia poza granicami cywilizacji ulega przeobrażeniu, odrzuca wszelkie wartości i zasady, dąży przede wszystkim do zaspokojenia swoich instynktów i żądz, nawet wysokim kosztem innych. Kieruje się zasadą: "po trupach do celu". Uważa się za "pana śmierci i życia", każe traktować się jak boga. "Nie znam bardziej odrażającej istoty niż człowiek, który ucieka od swego opętania" - Kurtz zagłuszył swoje sumienie, dlatego nic nie stało mu na przeszkodzie w dopuszczaniu się nieprawości i bezwzględności.

Conrad ostrzega nas przed ślepym podążaniem za takim guru. Zanim kogoś wyniesiemy na ołtarze, musimy najpierw trzeźwo go ocenić. Główną zaletą Kurtza, dzięki której zdobywał sobie uwielbienie innych, było to, że był dobrym mówcą. Conrad uczy nas, że człowiek jest silny słowem. Słowo może wiele, może ocalić lub nawet zabić.

"Jądro ciemności" traktuje o zawsze aktualnych tematach jak: honor, fascynacja innym człowiekiem, jednostka nieprzeciętna, krzywda i poniżenie, wierność, wybór drogi życiowej.

Gorąco polecam wszystkim tę książkę!