„Elegie Duinejskie” tym przede wszystkim różnią się od poprzedzających je utworów Rilkego, że zawierają w sobie coś więcej niż wypowiedź artysty. „Elegie” są testamentem poety, są testamentem jego czynu, a więc życia, są posłaniem zwróconym wprost do ludzi z myślą o ich cierpieniach i z troską o ulżenie im w dźwiganiu losu. [...] Wydaje się jakby w pewnej chwili życia poeta stanął przed alternatywą: albo zamilknąć (a od blisko dziesięciu lat odczuwał boleśnie wyczerpywanie się wyobraźni) albo zdobyć się na słowa, które dałyby całość jego wiedzy o życiu, nie tylko summę poetycką. Zapragnął rozstrzygnięć, nie tylko obrazów, które niegdyś tak go pochłaniały [...]. Zapragnął już nie dzieła sztuki, lecz odpowiedzi na pytanie, nękające go od lat, jak jeszcze możliwe jest życie, jeśli – mimo ogromnego rozwoju, mimo niesłychanych przemian i wynalazków – ludzkość pozostała na powierzchni bytu*.


---
* Mieczysław Jastrun, „Wstęp”, w: Rainer Maria Rilke, „Elegie duinejskie”, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1962, s. 5.