[…] à propos intelektualistów, jak mówisz... łatwo się z nich nabijać... Tak, cholernie łatwo... Zazwyczaj nie są zbyt umięśnieni, a poza tym nie lubią się bić... Nie podnieca ich również przemarsz wojska, medale i wielkie limuzyny, a więc to nie takie trudne... Wystarczy im wyrwać z rąk książkę, gitarę, ołówek lub aparat fotograficzny, aby poczuli się totalnie niezdarni... Od tego właśnie zawsze zaczynali dyktatorzy: stłuc okulary, spalić książki lub zakazać koncertów. Niewiele ich to kosztuje, a można na przyszłość uniknąć problemów... Ale, widzisz, jeśli być intelektualistą to znaczy lubić się uczyć, być ciekawym, spostrzegawczym, podziwiać, wzruszać się, próbować rozumieć, na czym świat stoi, i starać się kłaść spać trochę mniej głupim niż poprzedniego wieczoru, to tak jest, ja się pod tym podpisuję: nie tylko uważam się za intelektualistkę, ale jeszcze jestem dumna z tego... Cholernie dumna nawet...*


---
* Anna Gavalda, "Po prostu razem", przeł. Hanna Zbonikowska, wyd. Świat Książki, Warszawa 2005, s. 213.