Tym razem głównodowodzący, a zarazem pierwszy pisarz Wydawnictwa Czarne spłodził dramat. Będący futurystyczną wizją, groteskowy, aspirujący do miana dramatycznego manifestu sprzeciwu wobec pauperyzacji i atomizacji kapitalistycznego społeczeństwa opartego na wyzysku i nierówności społecznej „Ciemny las” Stasiuka jest dramatem bardzo przejmującym, trafnie oddającym lęki i niestabilność współczesnego świata. Od razu widać, iż napisał go inteligentny i baczny obserwator rzeczywistości. Osiem spójnych, doskonale budujących napięcie i ze swadą skonstruowanych scen tworzy mroczny, niepokojący klimat będący tłem rozgrywających się wydarzeń.

Młody, Stary oraz Łysy pracują przy wyrębie drzew w tytułowym lesie. To miejsce mroczne, nieprzyjazne, a dodatkowo - co okazuje się już na samym wstępie - monitorowane przez tych, co wyzyskują swoich pracowników. Wszyscy trzej są imigrantami z jakiegoś bliżej nieokreślonego (choć z drugiej strony doskonale rozpoznawalnego przez literackie i lingwistyczne odniesienia) kraju wschodniego, skąd przyjechali przede wszystkim zarabiać. Dosadny, pełen wulgaryzmów i kolokwializmów język, jakim posługują się drwale, odzwierciedla ich mentalność i pojmowanie rzeczywistości. Gdzieś nieopodal, przedstawiani jako zagrożenie dla tej trójki i im podobnych, pracują (po niższej stawce, efektywnie i bez szemrania) Chińczycy. Ich ukryta siła tkwi w wierności, skromności, bezkonfliktowości i liczebności.

Poczynaniom swych pracowników na wielkim plazmowym ekranie przyglądają się ludzie z innej grupy społecznej - pracodawcy i przedstawiciele tych, którzy żyją długo, bezstresowo i w bogactwie. Wiekowy Ojciec, sentymentalna Matka oraz nihilista i konformista, narkoman i charakterologiczny błazen - ich Syn. Oni nie muszą pracować, bo na nich pracują inni. Mogą oddać się rozmyślaniom bądź manipulowaniu innymi.

Kiedy spadające drzewo zabije starającego się więcej zarobić i samodzielnie pracującego Młodego, drwale wkroczą do świata swych pracodawców, dołączy do nich także jego żona (sugestywnie przedstawiona femme fatale w pielęgniarskim fartuchu) i dotychczasowy porządek oraz wzajemne zależności między tymi, którzy pracują i tymi, którzy pracować im każą ulegną diametralnym zmianom. Finał tej zaskakującej historii stanie się określeniem przez Stasiuka swego stanowiska wobec naznaczonego krzywdą i niesprawiedliwością społeczną świata niepewnych wartości i braku solidarności między ludźmi. Finał tak nieprzewidywalny, jak kolejne sceny dramatu. I to powoduje, że czyta się go szybko i z wypiekami na twarzy.

Każda scena, każda postać i każde wypowiedziane słowo mają w „Ciemnym lesie” swoje miejsce i znaczenie. To doskonale zbudowany, kipiący od ukrytych znaczeń historiozoficzny traktat o istocie społecznej równowagi, ogólnoludzkiej dumy i jej upokorzenia. Myślę, że stanie się jedną z ważniejszych pozycji w dorobku pisarskim Stasiuka.