Neron tyran, despota, sadysta czy psychopata? A równocześnie czuły kochanek, poeta, pieśniarz?

Oto przed oczami czytelnika przesuwają się obrazy dawnych czasów. Lśnią w słońcu bielą wysmukłe kolumny greckich budowli, na stadionach młodzieńcy przybyli z najdalszych zakątków starożytnego świata toczą boje o laurowy wieniec. Zaś w Rzymie, na dworze cezara, dźwięki lutni mieszają się z jękami mordowanych, a poetycka recytacja podszyta jest krzykiem męczonych w rzymskich teatrach chrześcijan, pożeranych przez dzikie zwierzęta.

Czytelnicy sienkiewiczowskiego „Quo vadis” odnajdą w „Neronie” znajome postaci, wzbogacając swoją wiedzę na ich temat. Tym razem Dumas proponuje wyprawę w przeszłość bardziej odległą niż ta, do jakiej nas w swym muszkieterskim cyklu przyzwyczaił...

[Somix, 1991]