Głównym zajęciem w filozofii i nauce powinno być poszukiwanie prawdy. Nie jest celem poszukiwanie uzasadnień; błyskotliwość i pomysłowość same dla siebie są po prostu nudne. Winniśmy szukać, odkrywać pilne problemy i rozwiązywać je, proponując prawdziwe teorie [...], teorie, które są nieco bliższe prawdy niż teorie naszych poprzedników.
Ale poszukiwanie prawdy jest możliwe tylko wówczas, gdy będziemy mówić jasno i po prostu unikać zbędnych technikaliów i zawiłości. Uważam, że dążenie do prostoty i klarowności to moralny obowiązek każdego intelektualisty: brak jasności jest grzechem, a pretensjonalność przestępstwem. [...] Często nie umiemy sprostać tym wymogom i nie udaje się nam mówić jasno i zrozumiale, ale znaczy to tylko, że nie jesteśmy dobrymi filozofami.
Zgadzam się ze zdroworozsądkową teorią (której bronił i którą udoskonalił Alfred Tarski), że prawda polega na korespondencji z faktami (z rzeczywistością); lub mówiąc ściślej, że teoria jest prawdziwa wtedy i tylko wtedy, gdy koresponduje z faktami.

(Fragment rozdz. 2 § 6. „Uwagi o prawdzie”)

[tekst z obwoluty]

[Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002]