„W prywatnej perspektywie i hierarchii Czesława Miłosza poezja stanowiła najważniejszą część jego twórczości. Przywiązywał do niej wagę dużo większą niż do eseistyki i wszelkich innych rodzajów piśmiennictwa, jakie uprawiał. Naprawdę liczyły się tylko wiersze. Jak wielokrotnie wyznawał, często dyktował mu je Daimonion. Kiedy przez dłuższy czas nie słyszał jego szeptu, kiedy Daimonion go opuszczał, niepokoił się, nawiedzały go chwile zwątpienia i niepewności. Wynagradzane bywały momentami satysfakcji, nie tymi od wielkiego dzwonu, gdy honorowano go Nagrodą Nobla czy wpychano na cokół narodowego wieszcza, ale gdy po udanym wieczorze, spotykając się z gorącym i rozumiejącym przyjęciem słuchaczy, już za kulisami błyskał okiem i szelmowsko się uśmiechając mawiał: »No, raz jeszcze udało się wyjąć królika z kapelusza!«”.

(z posłowia Jerzego Illga)


Pierwszy od jedenastu lat wybór poezji Czesława Miłosza zawiera wiersze z całego dorobku Noblisty, od arcydzieł obecnych już w tomie „Trzy zimy” (1936) po wydane pośmiertnie „Wiersze ostatnie” (2006). Choć więcej miejsca zajmują w nim utwory z okresu późnego, przejmujące, mądre – i zadziwiająco młodzieńcze – wiersze pisane na starość, nie brak tu tekstów najważniejszych, tworzących poetycki kanon Miłosza – jednego z największych twórców naszych czasów. Autor tych wierszy to nie czcigodny klasyk i narodowy wieszcz, ale rozdzierany sprzecznościami człowiek, dla którego równie ważne jak metafizyczne pytania są zmysłowe uroki świata. Twórca posługujący się wieloma językami, od groteski po modlitwę, okazuje się na wskroś nowoczesny i bliski współczesnej wrażliwości. Ten niewielki tom przygotowany przez przyjaciela i wydawcę Poety ma szanse stać się życiową inspiracją dla wszystkich poszukujących mądrości i piękna.

[Wydawnictwo Znak, 2010]