Zupełnie nieprzeciętna dziewczyna przybywa do przeciętnego liceum. Wystrojona w długie kolorowe spódnice śpiewa kolegom i koleżankom sto lat w szkolnej stołówce, przygrywając sobie na ukulele, a na dodatek wysyła kartki z życzeniami i gratulacjami obcym ludziom. W całej szkole rozbrzmiewa echo głosów szepczących "Gwiazda...". Na początku są to głosy pełne zdziwienia. Uczniowie nie są w stanie uwierzyć, że ktoś tak dziwny może być jednocześnie prawdziwy. Zadają pytania - czy ona jest szalona? A może chce zwrócić na siebie uwagę? Kiedy mija pierwszy, największy szok, a niektóre podejrzenia zostają rozwiane, przychodzi czas na sympatię. Gwiazda staje się gwiazdą nie tylko przez imię - jest popularna, lubiana i naśladowana.

Jednak sielanka nie trwa wiecznie. Ludzie próbują zgasić ten gwiezdny blask. Społeczeństwo szkolne odwraca się przeciwko niej. Nie rozumie jej, więc odtrąca. A razem z nią jej przyjaciela i chłopaka. Leo nie potrafi sobie poradzić z utratą znajomych, więc dla niego Gwiazda próbuje być zwyczajna. Jednak czy ktoś aż taki niezwykły, tak szczerze oryginalny, może nagle sprzeciwić się sam sobie i stać się przeciętnym, nie wyróżniającym się z tłumu człowiekiem?

"Gwiazda" daje coś więcej niż rozrywkę (choć i tej nie brakuje - książkę przeczytałam jednym tchem). Nie jest to kolejna schematyczna opowieść dla nastolatków z gorącym wątkiem miłosnym w tle. Mamy tu rzecz o tolerancji, inności i miłości, podaną w ciekawej formie, bez zbędnych patetycznych słów.