To jest książka o dziwnych uczuciach, które zarazem są uniwersalne. Nie są one dziwne w tym sensie, że są rzadkie – wręcz przeciwnie – odczuwa je większość ludzi. Są one jednak dziwne w porównaniu z uczuciami, których doznawanie jest intensywne, i które są dla naszego losu ważne: smutek, lęk, miłość, nienawiść.
Nie mają osobnej nazwy, ich natężenie bywa tak słabe, że wielu ludzi nie wie, że ich doznaje. Trudno też określić ich trwałość. Z jednej strony są przelotne, szybko mijają, z drugiej – skłonność do określonego ich kształtu jest w nas tym, co najbardziej trwałe, co nie ma związku z okolicznościami życia.
Takie uczucia zabarwiają tylko nasz strumień świadomości pewnym odcieniem. Nie są przypadkowe, chociaż sugeruje to ich codzienna potoczna materia – zwykłe życie. Uczucia te są wynikiem naszego stosunku – życzliwego lub nie – do pewnych idei, zasad i wyobrażeń.
Nasze obcowanie ze światem rzeczy – i światem ludzi – jest zabarwione stosunkiem do tych idei: do idei początku i końca, ciągłości, celu, granicy, niespodzianki, jest zabarwione naszym wyobrażeniem Losu.
Uczucia te mają w pewnym sensie charakter estetyczny. Zawarta w nich przyjemność lub przykrość jest reakcją na formę świata – na czas, przestrzeń, lub to, co skłonni byśmy byli do formy zaliczać: przyczynowość, cel, modalność, symetrię, relację części do całości.

ze „Wstępu” Autorki

[Galeria Zderzak, 2011]