Najważniejsza autobiografia sportowca ostatnich lat.

Andre Agassi urodził się, by grać i wygrywać w tenisa. Ten wymyślony przez surowego i porywczego ojca plan realizował konsekwentnie już od czwartego roku życia. Jako dwudziestodwulatek wygrał pierwszy turniej wielkoszlemowy w Wimbledonie, zdobył sławę i bogactwo. Święcąc triumfy w dyscyplinie, której nienawidził, Agassi był często nieszczęśliwy i zagubiony. Wyznaje to w autobiografii, opisując swoje życie balansujące między autodestrukcją i perfekcjonizmem. Przyznaje się w niej do porażek, takich jak niszcząca depresja, groźny epizod z narkotykami, nieudane pierwsze małżeństwo z aktorką Brooke Shields. Z bolesną szczerością opowiada o peruce, którą zakładał, aby nie niszczyć swego kortowego wizerunku. Z czułością - o wielkiej romantycznej miłości, która zakończyła się ślubem ze znakomitą tenisistką Stefanie Graf.

Z pasją i fotograficzną dokładnością - o wszystkich ważnych meczach, aż po ten kończący jego karierę w 2006 r. Z dumą - o fundacji charytatywnej wspierającej kształcenie dzieci z trudnych środowisk, której jest założycielem i niezmordowanym opiekunem.

[Bukowy Las, 2011]