Stefan Flukowski (1902-1972) pochodził z Warszawy. Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1927 r. zadebiutował na łamach czasopisma "Kwadryga" jako poeta. W 1929 r. ogłosił pierwszy zbiorek, "Słońce w kieracie", umacniając wkrótce swą pozycję książką "Dębem rosnę" (1936). Przed wojną opublikował również opowiadania "Pada deszcz" (1931) i powieść "Urlop bosmanmata Jana Kłębucha" (1939), które spotkały się z uznaniem czytelników i krytyki. Obydwie pozycje zostały wznowione w Polsce Ludowej. Pisarz brał udział w kampanii wrześniowej, po czym do 1945 r. więziony był przez hitlerowców w obozie jenieckim w Woldenbergu. Po wojnie był m.in. kierownikiem literackim Teatru im. J. Słowackiego i prezesem Oddziału ZLP w Krakowie. Od 1950 r. przebywał w Warszawie i zajmował się pracą literacką. Skoncentrował się głównie na poezji (np. "Po stycznej słońca", "Oko byka") i dramacie ("Odys u Feaków", "Jajko Kolumba", "Soczewica koło miele młyn albo Miecz Łokietka", "Horyzont Afrodyty"), sporo też tłumacząc z rosyjskiego i francuskiego.

[Wydawnictwo Literackie, 1981]