"...Z głębokiej puszczy, z wilczej nory poszerzonej ludzką ręką, wypełzła kobieta. Stanęła na wzniesieniu i nasłuchiwała. Było cicho. Tylko sennie szeleściły pożółkłe liście, jakiś ptak żałośnie zaskrzeczał. Kobieta wynędzniałą twarz obróciła pod wiatr, nie czuła dymu..."

Zgliszcza, ruiny, spustoszone siedziby ludzkie znaczyły pochód żołnierzy Imperium Rzymskiego. W tym czasie, kiedy rozgrywa się akcja powieści, plemiona germańskie rozpoczęły ekspansję ku południowemu wschodowi dążąc do przełamania rzymskich linii obronnych.

Książka narzuca w bardzo sugestywny sposób obraz Rzymu Marka Aureliusza, kiedy Rzym jest świadkiem formowania się nowej siły, która za dwieście lat stanie się jednym z grabarzy jego potęgi. Na tle dziejów świata antycznego rozwija się problem zawsze żywy i aktualny - walki o władzę.

[Wydawnictwo Literackie, 1960]