Wyjątkowa to proza. Wyjątkowa i wymagająca jednak cierpliwości, z uwagi na - w mojej opinii - objętość, moim zdaniem troszeczkę zbyt dużą. Jednak, pomijając liczbę stron, jest to na tyle absorbujący tekst, że warto się z nim zapoznać.

Od pierwszych chwil towarzyszymy panu A.G. w jego wędrówce, która tak jego samego, jak i nas wprawia w osłupienie. X. jest miastem, do którego trafiamy i pozostajemy, bez powodzenia próbując się odnaleźć w totalnie absurdalnej rzeczywistości. Spotykamy portiera hotelu, który wozi nas windą bez jakichkolwiek przycisków (portier zatrzymuje ją na chybił trafił, licząc na poczucie humoru pasażera), dziwimy się razem z A.G., kiedy proponują nam "najlepszy" pokój, którym okazuje się pozbawiona okien piwnica (specjalnie dla wymagających klientów lubiących dla relaksu i rozrywki posłuchać wody przelewającej się w rurach), stajemy się raptem wierzchowcami (każdy wierzchowiec nazywa się Gustaw) pod popędzającymi nas jeźdźcami, którzy narzekają na swój los (co śmieszniejsze - i jednak bardziej groteskowe - postrzegani są oni jako ci, którzy nijak nie potrafią się wykaraskać z owego społecznego "uciśnienia"). Świat, w którym nie ma starych ludzi, a miłość jest sprawą zgoła przelotną. Używam tu formy gramatycznej, która niejako utożsamia nas z głównym bohaterem, albowiem świat, którego razem z nim doświadczamy, tak naprawdę nas otacza, a że wygląda i pobrzmiewa trochę inaczej? Wszak nigdy nie wiadomo, kiedy fantastyka przestaje nią być. Bardzo możliwe, że już niedługo stanie się ona dla nas rzeczywistością...