Jest to historia dwójki przyjaciół, diametralnie różnych od siebie osób. Historia o dorastaniu, o świecie marzeń, nieciekawej rzeczywistości, wojnie. Z początku książka nie podobała mi się, ale postanowiłam mimo to ją skończyć.

Mimo iż rozumiałam zamysł autora na podział na dwóch narratorów (brutalna rzeczywistość kontra nierealny świat marzeń jako ucieczka od tej rzeczywistości), to jednak bardzo raziły mnie rozdziały opowiadane przez Ala. Zdecydowanie lepiej czułam sie w świecie Ptaśka, co, jak się potem okazało, mnie "zgubiło". Nawet nie wiem, kiedy treść książki wdarła się w sam środek mojego mózgu, stała się motywem przewodnim moich myśli i rozważań. Zafundowała mi nawet bezsenną noc.

Jeśli to było zamysłem autora, to wielkie brawa. A nawet jeśli nie, to wrażenie, jakie na mnie ostatecznie książka ta wywarła, jest nie do opisania.

Polecać, mam nadzieję, nie trzeba - to już klasyka.