Wyrosłam już z romansów i mimo że Biblionetka polecała mi "Złoto" już od bardzo dawna, bałam się straty czasu i rozczarowania. Pomysł jest trochę naciągany, a wątek ciągnie się przez całą książkę. Mimo wszystko czyta się ją z przyjemnością, a im dalej, tym lepiej. Opisane wydarzenia silnie pobudzają emocje - czasem pozytywne, a czasem nie.

Główną bohaterką jest Low Down - 28-letnia poszukiwaczka złota, która żyje z dnia na dzień i jest panią samej siebie. Ubiera się w spodnie i obszerne męskie koszule, a czas najchętniej spędza przy ognisku, popijając whishey z kompanami, co jest dość niezwykłe u kobiety w czasach kolonizacji Ameryki Północnej. Dlatego też inni poszukiwacze złota nie widzą w niej nic kobiecego i traktują ją jak kumpla.

Gdy w obozie wybucha epidemia ospy, Low Down jest jedyną osobą, która nie ucieka, ale zostaje, by pielęgnować chorych. Gdy zaraza mija, ocaleni postanawiają, że spełnią jej największe marzenie bez względu na to, jak wiele miałoby to ich kosztować. Low, będąca od dawna sierotą, marzy o dziecku, które stałoby się lekarstwem na jej samotność. Natychmiast okazuje się, że mimo ogromnej wdzięczności dla niej, żaden z mężczyzn nie ma najmniejszej ochoty uprawiać z nią seksu. Sprawy nie polepsza miejscowy kaznodzieja, który nie zgadza się na seks bez zobowiązań i nalega na ślub. Poszukiwacze złota decydują się ciągnąć losy. Ten, kto wylosuje zielona kulkę z krzyżykiem, zostanie mężem Low Down.

Autorka stworzyła ciekawe sylwetki bohaterów i sugestywny obraz życia w Stanach Zjednoczonych w dobie kolonizacji, sprawiając, że jej powieść nie jest zwyczajnym romansem. Niesie za to ważne przesłanie i cenne rady życiowe. Pokazuje, że największy w życiu skarb - tytułowe złoto - wcale nie musi "się świecić".

Czytając tę pozycję ciągle miałam wrażenie, że powinna być lekturą obowiązkową dla młodych mężczyzn, którzy wybór żony mają jeszcze przed sobą - Maggie Osborne pokazuje, jakie błędy popełniają oni są przy wyborze żony i z czego te błędy wynikają. To niemal "Dlaczego mężczyźni kochają zołzy" dla "płci brzydkiej".

Autorka przekazuje, że za trudnymi i bolesnymi przygodami, które spotykają nas w życiu, stoi Boża Opatrzność. Często nie rozumiemy, czemu dotknęło nas cierpienie i mamy do Boga pretensje, zapominając, że On najlepiej wie, czego nam potrzeba.

Motto rodziny, której częścią staje się bohaterka, brzmi: "Rób tak, jak trzeba"; myślę, że można je uznać za morał tej historii, a zarazem napomnienie dla cywilizacji XXI wieku, że nasze życie nie będzie szczęśliwe, jeśli nie zapomnimy o przestrzeganiu odwiecznych zasad moralnych.