(...) Ten wybór wierszy ma zapewne swoją tematyczną dominantę, gdyby użyć określenia potocznego - "głos wewnętrzny", choć w tym wypadku zamknięty w ścisłą formę klasycyzującego wiersza, byłoby to chyba sformułowanie właściwe. Tonacja tych wierszy jest ciemna, pojawiają się w niej dylematy, przed którymi nie ma ucieczki, pytania, na które nie ma odpowiedzi, napięcia i obsesje, które sygnalizuje podświadomość. Stąd nawarstwianie się metafor, obrazów i symboli, których źródłem jest metafizyczny niepokój oraz funebralna atmosfera. Z tego wynika też określona zasada wyrazu, uwarunkowana reakcjami ekspresywnymi, ostrych napięć i wstrząsów, a jednocześnie stanami kontemplacji elegijnej.
Nie od początku było to jasne. Uświadomienie, że kolejne wiersze stanowią jakby ciąg dalszy ciąg pierwszego, że stale piszę jakby ten sam wiersz, nastąpiło po czasie. (...)

---
* Tadeusz Kijonka, "Wiersze wybrane", Ludowa Spółdzielnia Wydaw., 1982, s. 13