Na dobrą sprawę jest to dość standardowo napisana powieść sensacyjna. Zaczyna się od brutalnego gwałtu, a kończy wielką aferą. Gra toczy się oczywiście o bardzo wysoką stawkę. Z jednej strony mamy zwykłych szaraczków ubiegających się o swoje prawa – dobrych, niewinnych i poszkodowanych. Zaś z drugiej – starych, złych idealistów z wielkimi koneksjami, mających zamiar sprzedać za grube miliony dolarów spółkę o ciemnej przeszłości. Dodajmy do tego fakt, że głównymi bohaterami są wysoki, przystojny i inteligentny student prawa oraz piękna, wysportowana pani doktor, badająca bliźniaki jednojajowe w celu odkrycia korelacji pomiędzy genami i wychowaniem a zachowaniami agresywnymi. Ich losy dość szybko się splatają i chyba nietrudno domyślić się dalszego przebiegu akcji...

A jednak! Mimo całej jej sztampowości, powieść czyta się z wypiekami na twarzy (dosłownie!). Follett ma znakomity warsztat pisarski, świetnie potrafi wczuć się w bohaterów i atakuje nas nieustannymi zwrotami akcji, które (o dziwo) nie sprawiają wrażenia przesadzonych (no, może czasami). Stale coś się dzieje i nie ma ani chwili na nudę. Natomiast myślowy wątek przewodni, czyli problem: geny a wychowanie, nie został wcale potraktowany po macoszemu, czuje się, że autor przewertował kilka książek na ten temat i wie, o czym pisze. Dzięki temu nie mamy wrażenia, iż obcujemy z zupełnie bezwartościowym pochłaniaczem czasu.

„Trzeci bliźniak” nie jest dziełem literackim. Czasem nawet denerwuje płytkim potraktowaniem niektórych spraw. A mimo to z czystym sumieniem przyznaję, że książka jest świetna! Nieustanie trzyma w napięciu i wciąga jak bagno! Moim zdaniem, trudno oczekiwać czegoś więcej od powieści tego gatunku. W książkach sensacyjnych z założenia najważniejsze jest wzbudzenie emocji i zaciekawienia czytelnika. I pod tymi względami Ken Follett spisał się na medal!