David Foenkinos jest Francuzem, a Francuzi znają się na rzeczy. „Delikatność” to tytuł dobrze dobrany, bo narracja jest tutaj niezwykle subtelna, ulotna, nie ma w niej ani krztyny chropowatości czy ciężaru. Miłość rodząca się między dwojgiem ludzi – ona straciła idealnego męża i żyje jakby obok dziejących się wydarzeń, w próżni, on, niezbyt atrakcyjny, niewyróżniający się (przynajmniej na pierwszy rzut oka), nie widzi dla siebie szansy znalezienia się przy boku tak pięknej kobiety – opisana jest tylko jasnymi, ciepłymi barwami. Odrywamy się od codzienności, by chwilę poprzebywać w świecie, w którym wszystko się układa, nawet jeśli w pewnym momencie chmury przysłaniają słońce. Takie historie są potrzebne.

Ciekawym zabiegiem, na jaki zdecydował się autor, jest naprawdę częste (nie chcę tu napisać, że natarczywe) przerywanie toku opowieści, żeby wtrącić informację, której normalnie czytelnik bądź czytelniczka nie otrzymaliby. Jakie było pierwsze danie zamówione przez Nathalie podczas kolacji? Jak brzmi definicja słowa „delikatny”? Jak wyglądały w przeszłości francuskie numery telefonów? Co powiedział „pewien polski filozof”? Mam wrażenie, że dzięki tym, czasem bardzo krótkim, przerywnikom uczymy się dostrzegać detale. Uczymy się, że małe rzeczy dużo znaczą (polecam rozważania dotyczące wyboru napoju podczas pierwszego spotkania i znaczenia tej jakże strategicznej decyzji). Ponadto przełamanie schematu zawsze jest dobre.

Romanse, romansiki i historie miłosne nie muszą podobać się wszystkim, to jasne. Jednak jeśli ktoś czuje się zmęczony codziennością, Foenkinos zapewni mu całkiem miłą wyprawę w krainę fantazji i spełnionych miłości.