August Strindberg napisał "Historie małżeńskie" ponad sto lat temu (1884-86), dlatego nieco trącą myszką, ale i tak mogą poruszyć do głębi. Są to opowieści o ludziach, którz wstąpili w związki małżeńskie i zazwyczaj źle na tym wyszli. A stało się tak za sprawą kobiety.

Strindberg był przeciwnikiem równouprawnienia kobiet, nie cierpiał feministek. Pod koniec XIXw. walczyły one o swoje prawa, by być równe mężczyznom. Chciały mieć np. prawo do osobistego majątku, co nawet w przypadku mężatki nie było oczywiste. Strindberg zarzuca kobietom, że, chcąc być wolne i samodzielne, skazują na niedolę mężów, nie spełniają swoich naturalnych obowiązków bycia żoną i matką.Autor przedstawia kobietę karykaturalnie, to istny potwór. Wyrzuca jej, że jest leniwa, całymi dniami nic nie robi, bo ma przecież służbę,a przy tym żąda, by mąż ją utrzymywał. Woli poświęcać się "wyższym" celom niż proza codziennego życia i przez to doprowadza rodzinę do upadku. No po prostu kobiety są głupie!!!

Nie wiem, co kobiety zrobiły Augustowi Strindbergowi, że tak bardzo był przeciwny ich emancypacji. Aktualność tych historii możemy zobaczyć na codzień, obserwując kobiety XXIw. zmagające się z poczuciem winy, że zbyt wiele czasu poświęcają pracy zawodowej kosztem rodziny. Echem strindbergowskich poglądów na "kwestię kobiecą" są zmęczone współczesne feministki, którym w głowie nie postanie, że mogłyby nie dokładać się finansowo do utrzymania rodziny, nie uchylając się jednocześnie od swoich podstawowych obowiązków matki i żony. Kobiety 20. wieku zapłaciły olbrzymią cenę za marzenia dziewiętnastowiecznych feministek.
Gdyby Strindberg to widział! Może wtedy zmieniłby zdanie o kobietach:)


Historie małżeńskie (Strindberg August)